Amy Biehl Foundation (en de eerste week!)

Deze blog is lekker lang, dus pak vast een kopje thee en ga er even voor zitten.

De eerste week zit erop!

En wat een week, wow. Hoewel dit een superkorte werkweek voor ons was, was het toch best intensief. Vrijdags zijn we vrij, dus wij hebben nu al lekker weekend!

Dinsdag zijn we ‘officieel’ begonnen bij de Amy foundation. Alleen hadden we nog niet heel veel idee van wat we precies moesten doen.. Onze begeleidster hier, Anele, had nog twee vergaderingen en kon ons daardoor nog niet te woord staan. Wij zijn daarom maar vast begonnen aan de inleiding over de organisatie van het plan van aanpak en hebben nog wat dingen verbeterd. Maar eerlijk gezegd, we hebben die ochtend (en dag) niet heel veel gedaan op kantoor.

Toen Anele klaar was met de vergadering heeft ze ons meegenomen naar de meeting room waar we eerst een paar filmpjes hebben gekeken over Amy Biehl. Haar verhaal is zo ontzettend bijzonder, ik vind dat jullie het ook moeten weten.

Amy Elizabeth Biehl was een blanke Amerikaanse vrouw die afgestudeerd was aan de Stanford University. Ze was een apartheid-activiste in Zuid-Afrika.

Op 25 augustus 1993 werd ze vermoord in de township Gugulethu, aan de rand van Kaapstad.

Ze was 26 jaar oud.

Ze was op weg om een vriendin thuis te brengen toen ze uit haar auto werd getrokken door een bende boze mensen. Ze werd bekogeld met stenen en neergestoken. Deze mensen werden gedreven door de haat voor blanken waarmee ze opgegroeid waren. Dit klinkt misschien raar, maar je moet weten dat de apartheid pas in 1990 (!!!) is afgeschaft.

Vier mannen werden tot achttien jaar cel veroordeeld voor haar moord. In 1998 kwamen ze alle vier vrij doordat ze pleitte dat hun acties door de politiek gedreven waren. Hier kijk je misschien van op, maar dit gebeurde met de support van Amy’s ouders. De vier mannen wilden hun leven beteren, en Amy’s ouders zeiden dat hun dochter het zo gewild zou hebben.

Met de hulp van twee van de mannen richtten haar ouders (Linda en Peter) de Amy Foundation op in Kaapstad. De organisatie helpt kinderen en jongeren (5-35) met o.a. na schoolse activiteiten. Op deze manier houden ze de kinderen van de straat en leren ze. Alles is gratis voor de kinderen, die na de les ook nog wat eten krijgen. Er is van alles! Dans, koor, verschillende muziekinstrumenten, zwem/duik les, tuinieren… ’S middags gaan wij ook in één van deze klassen helpen.

Dinsdag hebben we de eerste school bezocht, in Gugulethu. We zijn toen ook naar het gedenkteken van Amy geweest, dat een paar meter naast de school staat. We waren er allemaal even stil van om daar te staan. Het staat voor een benzinestation, wat best maf voelde. Mensen tankten, reden of liepen langs. Het voelde voor mij als een bijzondere plek, een plek waar iets afschuwelijks is gebeurd maar ook iets dat zoveel moois uiteindelijk teweeg heeft gebracht.


(Ben je er nog? Oké, Super! Maar je thee word koud.)


Op de school daar hebben we eerst even bij alle lessen gekeken en zijn we daarna aangesloten bij traditionele dans. De kinderen daar kunnen het een stuk beter dan wij!

Woensdag zijn we eerst weer op kantoor begonnen, zoals we iedere ochtend (gaan) doen. Voor het project mogen we zelf iets bedenken waarmee we de mensen hier zouden kunnen helpen, in overleg natuurlijk wel. Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee wat ik wil gaan doen, nog even nadenken dus! Ook moeten we een school en klas kiezen die we gaan helpen bij het les geven, maar hier mogen we later ook weer in switchen mochten we dit willen.

Op deze school moesten we eerst nog op Anele wachten, dus heeft Eden (een Amerikaans meisje dat ook hier als vrijwilliger is en dat lesgeeft op die school) ons alvast een beetje de school laten zien.

Toen Anele kwam zijn we eerst weer langs alle klassen gelopen om te kijken wat er is. Maudi en Janneke hebben zich hierna weer bij dans aangesloten en Siep en ik zijn eerst gaan kijken bij de marimba les. Het was zo leuk om hier bij te kijken, de kinderen hebben veel lol met elkaar.

Na een tijdje zijn wij twee naar een andere klas toe gegaan om daar nog te kijken, dit werd de blaasinstrumentenles. Wij dachten gewoon even achterin te kunnen gaan zitten om rustig te observeren, maar dat zat er niet in! De leraar zette ons er bij, want de leerlingen begonnen met zingen voordat ze verder gaan met de instrumenten. Dat moesten ze eerst goed leren, dan was de melodie makkelijker als ze moeten gaan blazen (zoiets zie hij geloof ik.. Het accent is nog een beetje wennen!). Dus konden wij mooi meedoen.

Onze uitspraak klopte voor geen meter, zelfs niet met een paar keer oefenen (dit tot grote lol van de klas, ik vrees dat we er iets heel anders van hebben gemaakt…). Maar goed, meezingen dus! En daarna ook een beetje dansen, maar dat was gelukkig maar een simpel stapje. Het was geweldig om mee te mogen doen met deze klas.

Over vanmorgen heb ik niet heel veel bijzonders te vertellen.. Behalve dan dat we werden uitgenodigd voor een uitvoering! In het Artscape theater hier in Kaapstad was een uitvoering door een groep met allemaal traditioneel Afrikaanse muziek en zang. Ja, daar wilden we wel heen natuurlijk! Dus gingen wij ’s middags met een busje van de foundation naar het centrum (alleen waren we wel - op z’n Zuid-Afrikaans - twintig minuten te laat en moesten we naar binnen sluipen in de donkere theaterzaal omdat ze net midden in een nummer zaten).

Dat was super gaaf! Er waren verschillende traditionele instrumenten, waar zo nu en dan ook uitleg bij werd gegeven. Het waren vooral afgestudeerde studenten, hun professor gaf de uitleg en zong ook mee. Ik wilde dat ik de woorden had om het te omschrijven, maar die heb ik niet. Dit is iets dat je zelf moet ervaren, het was zo mooi.

Vanavond hebben we nog even wat spelletjes gespeeld hier. Ezelen (‘We’re playing donkey’) eindigde toen één van onze huisgenoten een rauw ei op dronk (ieuw, ieuw, ieuw. Volgens hem was het helemaal niet zo erg!). Ik pakte de zoethoutdrop (bedankt, mama!) erbij en liet ze dit proeven. Dit viel helaas niet heel erg in de smaak, haha. Even later had ik gelukkig ook nog stroopwafels, die waren een stuk beter. Pap, mam, of jullie een paar pakjes voor ze mee willen nemen/op sturen?

Is je thee intussen al op? Ik hoop het wel, want mijn verhaal is klaar voor vandaag (hoewel dit misschien wel als een opluchting komt, ik ga eindelijk mijn digitale mond houden).

Tot de volgende keer!

p.s. Morgen gaan we naar Hermanus voor het Whalefestival! Hoe gaaf is dat?!

p.p.s. Ik hoop dat je nog wakker bent, Sara, en nu lekker slapen! Tot morgen!

p.p.p.s Voor degene die het interessant vinden, hier is een link naar een filmpje over Amy: https://www.youtube.com/watch?v=Run13Gxu7tM
Let op: hij is in het Engels!