Wanneer mogen we weer?

Wow, het is al een jaar geleden dat we naar Zuid-Afrika gingen! En daar komt ie hoor, wat gaat de tijd snel! Heb je je kopje thee, koffie, klidrift of breezer (dat laatste is een inbreng van Michiel) al klaar staan? Top! Laat het niet koud (of warm, in het geval van koude drankjes) worden.

Inclusief gast column van Martin (ookwel Buntu genoemd)

Het is alweer een jaar.

Het is alweer een jaar geleden dat wij met Minor ISD naar Zuid-Afrika gingen. De lange vlucht naar Zuid-Afrika was perfect om elkaar nog wat beter te leren kennen voor dat we het grote avontuur echt aan gingen. En wauw, wat was het een avontuur. Als het kon zou ik zo terug gaan, de vrijheid en cultuur verschil was zo enorm. Ik heb van elke dag genoten, elke dag deden we weer wat anders en elke dag was een avontuur.

De townships mis ik ook. De eerste weken was het lastig om al die armoede onder ogen te komen, maar door de weken heen merkte iedereen dat we het steeds leuker vonden in de townships. De mensen waren zo aardig en leefde op zo'n andere manier. Dat is misschien mij nog het meeste bij gebleven, de mindset van de mensen. Geniet van het nu, je weet niet wat er deze middag gebeurd. Maak je geen zorgen. Deze mindset staat lijn recht tegenover onze mindset hier in het westen, en dat was zo fascinerend. Ik heb hier veel van geleerd en ik heb altijd nog ergens in mijn achterhoofd, relax maak je niet zo druk, doe kalm. Dit was een les die volgens mij heel veel mensen kunnen leren in ons kikkerlandje.

Ik kijk erg tevreden terug op mijn tijd in Zuid-Afrika. Ik heb vrienden voor het leven aan overgehouden en persoonlijk staat de periode in mijn top van beste levenservaring tot nu toe.

Zuid-Afrika we will meet again!

Bedankt Buntu! :D


Vandaag een jaar geleden was ik nog snel de laatste dingen in mijn koffer aan het proppen. Wat uiteindelijk niet paste. Dus ging mama als de sodemieter naar de winkel om een grotere koffer voor me te kopen (nogmaals bedankt, mam!). Na supersnel de spullen te hebben overgegooid, gingen we op weg naar het vliegveld, waar deze geweldige, maffe, bijzondere, emotionele, leerzame reis zou beginnen.
Gast column van Martin!

Zuid-Afrika we will meet again!


Bedankt Buntu! :D

Even een intro van mij (Irene ;))

Er gaat vrijwel geen dag voorbij dat ik niet terugdenk aan Zuid-Afrika. Aan de mensen met wie ik werkte en woonde, aan bepaald eten of de gave dingen die we gedaan hebben. Soms mis ik het ontzettend erg, ik zou heel graag nog een keer (of vaker!) terug willen.
Ik moet zeggen dat ik het lastig vind om het gevoel dat ik bij die reis heb onder woorden te brengen. Ik denk dat dit zo’n ding is dat je moet meemaken om het te snappen.

Dingen die ik mis

Iets dat ik van daar nog wel eens mis is de levensstijl, het rustigere tempo. Hoewel dat niet altijd lekker was, vooral niet als je op iemand moest wachten of als de mensen niet kwamen opdagen omdat het regende! En het feit dat we hier geen ‘day zero’ (de dag waarop er geen vers (drink)water meer is) dreiging hebben is ook best fijn…

De mango’s zullen altijd lekkerder smaken in Zuid-Afrika dan hier, net als de bobotie. Maar het water uit de kraan is hier een stuk beter! Net als de vrijheid die we hier hebben, ik ben zo blij met mijn eigen auto.
Thuiskomen

Uit het vliegtuig stappen, weer terug in ons (koude, koude!) Nederland, was gelijk een schok. Ik had nog een shirtje aan, dat had ik ook in het vliegtuig aangehad. Toen ik de buis uitstapte was mijn eerste woordje op Nederlandse grond dan ook ‘’KOUD!!’’. Toen maar snel een sweater aangetrokken. De afspraak werd in de groep al snel gemaakt om, als je je koffer had, iedereen een knuffel te geven en dan lekker naar huis te gaan. Gelukkig stond in mijn geval mijn moeder klaar met een warme jas, want ik had het ijs- en ijskoud!

Ik moet eerlijk zeggen dat dat de dagen (weken, kuch, kuch) niet veel beter werd als ik naar buiten moest. Zonder dikke sjaal (in het begin ver over m’n neus getrokken), handschoenen en muts stapte ik niet snel de deur uit.

Voor mij was Nederland een enorme cultuurschok. Een omgekeerde cultuurschok, word dat ook wel genoemd. Ik moest vrij snel beginnen op stage, waar ik mijn groep 5 vertelde dat ik de afgelopen maanden ver weg was geweest. ‘Het ligt heel erg zuid,’ gaf ik als hint. ‘Zuid-Limburg, juf!’ aldus één van mijn leerlingen.

En nu?

Ondertussen heb ik die stage alweer afgerond en heb ik nu een leuke groep 7. Ik zit in mijn (hopelijk) laatste jaar van de Pabo, heb al vijf maanden verkering met een hele geweldige jongen die net zo gek ik als ik en er geweldig uitziet in een kilt, ik heb een leuke bijbaan bij Landal in Putten en dus nog steeds af en toe heimwee naar Zuid-Afrika.






‘IK WIL TERUG’ – Siep